Als je aandacht tekort komt, moet je voor de lol eens een keer op krukken door de stad gaan lopen. Succes gegarandeerd. Zo maar een greep uit het aanbod van gisteren:

Jongen bij de Men at Work: “Zohoo, voor jou moeten we oppassen zeker? Anders sla je ons met een kruk!”
Ik: “Nou en of, beware!”
Jongen: “Wat heb je gedaan meis?”
Ik: “Geskate.”
Jongen: “Ah, wat vervelend. Maar kun je het wel, skaten?”
Ik: “Wat denk je zelf?”

Zucht, sommige mensen maken zulke loze opmerkingen! Maar goed, ik ben met Milou en vriendje J. de stad in geweest! Na de intensieve fysiotherapie met stroomstoten op mijn knie (mijn haar heeft de afgelopen week heel vreemd gezeten), dacht ik dat ik het wel weer aankon: een rondje door Utrecht. Immers, ik heb dan wel iets aan mijn voet, met mijn shoppingspirit is niets aan de hand! Helaas was ik iets te enthousiast en ben ik te lang door blijven hobbelen op mijn pijnlijke pootje, waardoor ik aan het eind van de dag geen stap meer kon verzetten. En das handig, als je net de bus uitkomt en nog naar huis moet lopen. Vriendjelief was moedig en beveelde me om alle tassen op de grond te zetten en op zn rug te springen. Één probleem: toen we daar stonden moesten we natuurlijk ook nog de tassen van de grond zien te krijgen. Het zag er vast enorm knullig uit: ik op zijn rug, grijpend naar de tassen. Gelukkig stopte er een auto naast ons. Het bleken de ouders van mijn broertjes vriendin te zijn. Broerlief stapte uit en zei: “Ga jij maar zitten, ik loop wel met die tassen.” Terwijl ik instapte merkte ik dat er aan de overkant van de straat drie dikke vrouwen stonden die naar elkaar stonden te roepen en te gebaren dat ze ons moesten helpen om de tassen aan te geven… How very, very embarrasing. Enniewee, thuis gelijk de poot omhoog en ijs erop. Aaah, dat was lekker.
Het was dus wel een pijnlijk middagje in de stad, maar blikken op mijn versgeshopte spulletjes werkten wel weer verzachtend. Dat noem ik nog eens shoptherapie.

Graag zou ik even de loftrompet willen laten schallen. Voor Terence Schreurs. En al klinkt die naam naar een donkere voetballer met dreadlocks die met mams in een gezellig huisje in de Bijlmer woont en elke dag roti eet, gefopt. Het gaat hier om een mei-heisje. Een pittige tante, welteverstaan. Die zonder blikken of blozen besloot de lange krullen waarmee ze zo bekend was geworden, met de tondeuse te lijf te gaan. Kijk, dat mag ik wel. Niets voorzichtige tussenlengtes; hoppekee, weg met al dat haar. En het staat haar geweldig.
Maar wat ik helemaal waardeer aan Terence, is haar fantastische kledingsmaak. Míjn kledingsmaak, ha! Daar kwam ik pas achter toen ik vandaag de nieuwe Elle opensloeg.
Ik had al een tijdje een zwak voor Terence, omdat ik eens in de Varagids zag dat zij haar voorliefde voor een zwart met roze colbertje van Criminal met mij deelde, en toen ik haar in levenden lijve tegenkwam bij de opnames van Varalive, dacht ik heimelijk: “Ha, jij kent mij niet, maar ik weet dat we hetzelfde colbertje in de kast hebben hangen!” en ik kreeg een warm gevoel vanbinnen.
Maar goed, de Elle dus. Daarin ontdekte ik dat Terence net als ik een zwak heeft voor Paul Frank poppetjes en rockchick-achtige ensembles. De Elle-fotograaf was zo vriendelijk geweest om al dat leuks voor mij op de kiek te zetten en zo wandelde ik door al mijn oude shoppingervaringen heen. En daarmee bedoel ik dat Terence in het bezit was van de dingen die ik de afgelopen tijd met klamme handjes van de opwinding vast had gehouden, maar nooit had gekocht in alle winkels die ik tegenkwam op mijn shoppingtrip. Leuk hè? Ik vind van wel.
Daarom hier de kreet: Terence is te gek! Rzpkt!

Gisteravond voelde ik me een beetje ziekjes. Ik was die dag erg gespannen geweest, doordat ik een presentatie moest geven op school. Stom natuurlijk achteraf, want het ging hartstikke goed! Geen wolkje aan de lucht! Maar goed, ’s avonds kreeg ik die gespannenheid weer op mijn bord, in de vorm van lichte migraine. Maar een tiepje dat dan gewoon braaf in haar bedje kan gaan liggen, dat ben ik niet. Ik kan gewoon niet stilzitten/liggen. Daarom ben ik alle Fafi Girls uit mijn agenda maar na gaan tekenen. En ik moet zeggen dat ze er, op een hazenlipje, ganzennekje en vergroot oog na, best aardig uitzien! Voilà, le resultat!

Lieve lezers, ik heb er nu al een geweldig leuk weekend opzitten! Gisteren zijn luvah J. en ik lekker uit eten geweest bij een cool tapastentje in Utrecht; daar hebben we echt van genoten. En ’s avonds hebben we natuurlijk de champagnefles ontkurkt. Bubblicious!
Today ga ik waarschijnlijk met J. en met vriendin M. even kijken bij het Nieuwegeinse Geinbeat festival, dat ieder jaar georganiseerd wordt in een park in mijn hometown. Want what is the case? Vriend L., met wie we lange tijd hebben samengewerkt bij America Today, treedt op met zijn bandje! Jaja menschen, ik word vandaag groupie. L. is best wel al een beetje een celeb. Hij deed namelijk mee aan Popstars The Rivals, waarbij hij het schopte tot de eerste finaleronde, maar toen helaas te weinig stemmen kreeg om te mogen blijven (stem ik een keer bij zo’n crapprogramma, flikkeren ze hem eruit!). Maar goed, ik en M. zijn dus heel benieuwd hoe dat allemaal gaat klinken straks. Wij gaan in ieder geval flink juichen en ik trek denk ik mijn shirtje met ‘Groupie’-tekst aan. Haha!
Fijne sunday everyone!

P.s. er staat weer een stukske van me op modetrut.nl! Over shoppen without borders, in Oberhausen, Duitsland. Én in de nieuwe Fancy staat een artikel over vakantieliefdes dat ik heb samengesteld. Hasta la vista baby!

Ik kan het zelf ook niet geloven, maar mijn luvah J. en ik zijn vandaag toch echt alweer vijf jaartjes bij elkander. En das best lang. Daarom staat in onze twee wereldjes de hele dag in het teken van onze luuuuve. En dus gaan we lekker irritant kleffen, lachen, down memory-lane en rrrrromantisch uit eten. En wie zich daaraan stoort: mijn boyfriend traint of het een lieve lust is. Dus. Beware!

Tja, ik kon natuurlijk niet achterblijven nadat al mijn weblogvrinden hun logjes tot ultrahippe stukjes kunst hadden verheven; het was tijd voor een metamorfose! Nu weet ik nog niet precies of ik ‘m nou al helemaal funky vind zo, mijn virtuele dagboek, maar het is in ieder geval fijn om eens tegen iets anders aan te kijken.
Verder wil ik applaus voor bovenstaand shirtje. Omdat de tekst zo grappig is. See ya!

Menschen, ik ben vandaag een lui aapje. Echt, ik heb gewoon zin om de hele dag in mijn zachte ochtendjas door het huis te slenteren en warme chocomel te drinken. Maar nee, dat gaat niet. Straks beginnen de paralympics namelijk weer en moet ik met krukken naar school slenteren om een filmpje op te gaan nemen. En denk nou niet dat ik ineens de nieuwe Tarantino in mezelf herken, het is voor een presentatie die ik over drie weken moet gaan doen. Samen met mijn groepsgenootjes presenteer ik daarin ons nieuwe tv-programma voor BNN. En ja, als je over een tv-programma gaat praten, heb je natuurlijk wel beeldend materiaal nodig. Vandaar het filmpje. Wat het wordt, i ain’t tellin ya! Dat komt nog wel. Gelukkig heb ik nu nog twee uur om een lui aapje te zijn. En dan: hophop weer de publieke vernedering ondergaan. Gelukkig krijg ik wel overal voorrang van knappe mannen. Zit er toch nog een voordeel aan dat krukken-gebeuren…

Ben jij het type meisje dat het niet aankan om een hele date uit te moeten zitten om achter ZIJN personality te komen? Het kan easier! Jawohl! Alleen al een blik op zijn nagels vertelt je genoeg over hem:

Schone, glimmende nagels
Hij is iemand die hoge eisen stelt.

Rafelige nagels
Hij is een beetje ruig, wat vooral tot uiting komt rond sociale contacten.

Vieze nagels
Hij heeft weinig zelfvertrouwen en weinig geld op de bank.

Nette, geknipte nagels
Hij heeft het voor elkaar.

Afgebeten nagels
Hij is een wrak.

Zwartgeverfde nagels
Hij is een zelfverzekerde anarchist.

Lange, vrouwelijke nagels
Hij is… uh-oh!

Bron: vertaald door NEnz uit de Bad Girl’s Guide Daily Planner

Vandaag stond ik te wachten bij de Blokker. En denk nu niet dat ik het leuk vind om in de Blokker te gaan staan temidden van de weeïge geur van stinkende geurkaarsen, oude potpourri (dat dat spul nog bestaat) en windende baby’s, neen, ik wachtte op mijn moeder die eventjes iets na ging vragen. Al past het woord ‘eventjes’ niet in dezelfde context als het woord ‘Blokker’. Volgens mij hoort het bij de selectieprocedure van het personeel dat je je zo traag mogelijk voort moet bewegen, heel dom moet kunnen kijken en absoluut geen greintje levenslust in je donder moet hebben. Al zal dit niet voor alle Blokkers gelden, ik wil mij ook niet ongeliefd maken bij mijn lezend publiek. Afijn, ik stond maar een beetje te wachten bij de loeizware boodschappentas, toen er een hele oude meneer met een rollator binnenkwam. Hij schuifelde een beetje rond in de winkel, toen zijn oog viel op een Abflex apparaat. En nu denk je misschien; “Wat in godesnaam is een Abflex apparaat?” wel, zoiets als de Abtronic, bedoeld om stalen buikspieren mee te kweken. De oude man bleef gedurende vijf minuten doodstil de verpakking van het ding staan lezen. Ik dacht even dat ‘ie plots overleden was. Maar nee, hij knipperde met zijn ogen. Ik fronsde mijn wenkbrauwen: wat moet zo’n oude man nu met zo’n apparaat? Maar ach, ik sta soms ook urenlang bij het Barbiespeelgoed te kijken, dus ik ging ervanuit dat het gewoon pure interesse was. Totdat Grandpa de Abflex in het mandje van zijn rollator donderde. Que? Toen mijn moeder zich weer genoeg geërgerd had om het personeel dat haar toch niet kon helpen en naar me terugliep, kon ik het niet helpen om mijn verbazing over de oude man en zijn Abflex uit te spreken. Dacht hij nou echt dat hij thuis fijn knetterharde buikspieren zou gaan kweken, om zijn grijze liefje mee te imponeren? Dacht hij soms dat het een hartslagmeter was? Of had hij zoiets van: “Ik ben dan misschien niet meer goed ter been, maar een wasbordje zal ik hebben!”? Ik blijf me erover verbazen. En daarmee bedenk ik meteen een nieuwe optie. Misschien dacht die oude, beste man: “Laat ik die gekke jonge meid eens in de maling nemen en doen alsof ik in zo’n ding geïnteresseerd ben.” Who knows…

P.s. Niet doorvertellen hoor, maar ik knockte per ongeluk een heel lelijk fotolijstje omver dat -aber natürlich- in duigen viel op de Blokker-vloer. Omdat het zo’n ongelofelijk lelijk ding was, dacht ik: “Ja daahaag, daar ga ik niet voor betalen!” en dus zette ik het voorzichtig weer terug op z’n plekje. Het was trouwens geeneens echt mijn schuld, het ding stond ontzettend stabiel opgesteld. Maarre… mondje dicht hè?!

I did it. Jep, ik heb zojuist dan toch de knoop doorgehakt met een telefoontje naar de kapper. Ik word deze zomer weer shiny blonde. De keus was niet zo snel gemaakt en ik heb mijn vrienden dan ook gek gezeurd of zij meer in een bruine coupe of een blond hoofd zagen (mijn vriendje heeft zelfs in Photoshop een blonde en een donkere versie van mij proberen te maken). Maar Scarlett Johansson heeft mij er uiteindelijk van overtuigd dat de goudgele gloed op dit moment leuker voor me is. Zij is namelijk fun-ky en als haar pupil zal ik gehoorzamen aan haar lokroep. Haha, nee hoor, ik ben niet zo ver heen als jullie nu denken. En het komt ook niet door RTL Boulevard’s Irene van de Laar die gisteren kwetterde dat blond dé zomerkleur wordt, dat ik besloten heb om mijn lokken een tintje lichter te maken. Ik ga gewoon nu voor blond en als de eerste herfstbladeren weer van de bomen vallen, dye ik mijn hair lekker bruin. Opgelost. Welke tint blond het dan wordt? Ja duuuh, natuurlijk die van Scarlett. Hoewel ze de ene keer blonder is dan de andere keer. Ik wil het zoals op onderstaande foto. Lekker warm, goud blond. Niet de Albert Cuyp-look. Donderdag ga ik aan de peroxide. Ben benieuwd…