Mijn vader heeft een oude vriendenclub waarmee hij eens per week gaat badmintonnen. Één van die vrienden kent hij al heel lang. Hij noemt hem Mathieu, maar zo heet hij helemaal niet. Elke dinsdagavond gaat mijn papa, gewapend met een grote glimlach en een grote sporttas, op weg naar zijn homies om ass te kicken. Ik zie het altijd helemaal voor me: een stelletje van die oude Indo’s, achter shuttletjes aan rennend op de baan, ondertussen de recepten voor de lekkerste nasi kuning uitwisselend en verhalen van hun jeugd in Indonesië terughalend.
Maar soms gaat het traditionele badmintonavondje niet door. Dan heeft één van de mannen weer ergens last van (ze worden tenslotte een dagje ouder) of heeft vrouwlief meer zin in een avondje for two op de bank. Mathieu is dan altijd degene die mijn vader belt om af te zeggen. En aangezien ik bijna altijd de telefoon opneem hier in huis, mag ik de beste man dan weer te woord staan. Onze telefoongesprekjes gaan vrijwel altijd gepaard met een grapje van Mathieu. Vandaag belde hij weer eens, en dat ging zo:

Ik: “Met Nancy.”
Hij: “Hallo, met Hornbach.”
Ik: “Ow, hallo.”
Hij, luid lachend: “Haha, het is niet Hornbach hoor, het is Mathieu!”
Ik: “Ik wist wel dat u het was hoor!”
Hij: “Met wie spreek ik eigenlijk?”
Ik: “Met Nancy.”
Hij: “Aaah Nancy. Hoe is het, moet je ook examen doen deze week?”
Ik: “Eh, nee.”
Hij: “Oh, werk je dan?”
Ik: “Nee, ik studeer nog.”
Hij: “Oh ja, jij studeert voor arts en dan word je straks uitgezonden naar de Tropen toch?”
Ik: “Eh, nee.”
Hij: “Oh, wat studeer je dan?”
Ik: “Ik studeer voor journalist, ik wil later graag bij de bladen werken.”
Hij: “Oh, maar dan kun je toch ook uitgezonden worden naar de Tropen?”
Ik: “Eh ja, in principe zou dat kunnen ja…”
Hij: “En schrijf je nu ook al ergens voor?”
Ik: “Ja, voor Fancy. Dat is een meidenblad.”
Hij: “Oh, maar dat lees ik toch helemaal niet?!”
Ik: “Nou het kan toch, bij de kapper?”
Hij: “Owja, dat is een goed idee ja! Dan zal ik volgende keer eens kijken. Waar ging je laatste artikel over?”
Ik: “Over sektes.”
Hij: “Over sektes?!”
Ik: “Ja.”
Hij: – lange stilte – “Mh, ja dat moet je zo af en toe ook doen hè: schrijven over rare dingen. Gewoon volhouden hoor meid! Is je papa er?”

Er zijn van die dinge die je niet graag deelt met het grote publiek. Dat je de hots hebt voor John Travolta bijvoorbeeld (hij had mijn vader kunnen zijn!), dat je een chocoladereep met smarties van de Aldi in één keer op kunt (hoe bedoel je; gulzig?) of dat je heel goed Michael Flatley’s riverdance kan imiteren en daarna altijd hinnikend van de lach over de vloer ligt te rollen. Een ander geheim dat wij meisjes met ons mee moeten dragen is het feit dat we zo af en toe eens een grote boodschap moeten doen. De wereld lijkt immers nog steeds geshockeerd door girls die een number two moeten doen (hoewel ik je kan vertellen dat er veel meer nare consequenties aan zouden kleven als we alles maar op zouden moeten houden. Denk je dat J-lo dan nog steeds zo’n wasbordje zou hebben?) en daarom moeten we onze langere toiletbezoekjes altijd heel stiekem doen.
Hier de etiquette van het langere toiletbezoek voor meiden, zoals het nu staat voorgeschreven:

1. Ga altijd naar het toilet op een moment dat niemand het merkt (niet in de páuze van die basketbalwedstrijd, maar juist tijdens de zenuwslopende laatste helft).

2. Doe nooit een grote boodschap in een toilet dat grenst aan een huiskamer of een andere plek waar iedereen je kan horen.

3. Doe je behoefte dan ook altijd zo geruisloos mogelijk (zie dat maar eens voor elkaar te krijgen. Dat noem ik nou nog eens een impossible dream Glennis!).

Toen ik dan ook net wat met mijn vriendje had, liep ik altijd met een opgezette buik rond omdat ik het zou besterven als hij mijn wc-geluiden op zou vangen. Nu heb ik daar, letterlijk, schijt aan. Hij kent me lang genoeg om te weten dat ik niet van plastic ben. Toch heb ik nog steeds problemen met het bezoeken van ‘andere toiletten’. Een openbaar toilet bijvoorbeeld. Naast het feit dat ik griezel van de ranzigheid van die dingen, is het ook nog eens verschrikkelijk vervelend als je net een frietje mèt moet lozen, terwijl er een gigantische rij van oudere dames achter je staat te wachten. En als je net als ik gezegend bent met onberekenbare darmen, betekent dat: óf met een rooie kop uit het hokje komen, óf de hele treinreis naar huis ineengedoken zitten van de krampen. Gelukkig ben ik nu oud en wijs genoeg (ahum) om voor het éérste te kiezen. Ja hallo, ik ga mezelf toch zeker niet voor anderen in allerlei bochten lopen wringen?! Hopelijk ontketen ik hiermee een nieuwe revolutie voor alle meiden ter wereld. En mogen we nog maar lang en gelukkig grote boodschappen doen.

Schiet mij maar neer. Ja, echt. Ik kom namelijk net van de dokter vandaan, vanwege mijn zere enkel. En wat luidde het oordeel? Ik heb inderdaad een ontstoken pees, aan de onderkant van mijn voet, maar ook de houding van mijn onderdanen is verkeerd, waardoor ik aan de steunzolen moet. Ja, ik weet het! Vre-se-lijk. Net als die bejaarde vrouwen, met die dikke, zachte enkels en net als mensen met klompvoetjes! Hel en verdoemenis. En denk maar niet dat die zooltjes er met vette Gucci-printjes of met leuke Fafi-girls te krijgen zijn, ownee, ik krijg vast van die ellendige bruine exemplaren. Crap, crap, crap nog an toe.
Het gegeven dat ik de afgelopen weken niet in staat was om te lopen met mijn opgezette enkel en knie, daar ging de doc even finaal aan voorbij. “Jaa, maar met die zooltjes moet de pijn over vier weken weg zijn.” Víer weken? Als in v-i-e-r! “In de tussentijd kun je ibuprofen slikken (wat geweldig gevaarlijk schijnt te zijn in combinatie met mijn anticonceptiepil…).” Fijn, dan heb ik strakjes naast oudevrouwenvoeten ook nog eens tromboseklonten in mijn lijf. Lang leve de medici!

Ik ben vandaag een beetje depri. Ja, het gaat allemaal niet zoals ik had gepland. Ik word helemaal krankzinnig van mijn pijnlijke enkel en ben in staat om mezelf er met een botte kettingzaag voorgoed van te verlossen en on top of that is de bijbehorende linkerknie nu opgezwollen door het strompelen, waardoor hij ongeveer drie keer zo groot is als mijn rechter. En ik kan pas morgen bij de dokter terecht. Zucht. Vanochtend na het ontbijt ben ik daarom maar weer in mijn bedje gekropen, heb ik de dekens opgetrokken tot onder mijn ogen en heb ik mijzelf getrakteerd op een drie uur durende Sex and the City marathon. Works like a charm. Daarna was ik zelfs in staat om op te staan, mijzelf naar de douche te begeven (lopen kan ik het niet noemen) en mijn haren te wassen (wat heel wat wil zeggen, aangezien ik er een hekel aan heb om mijn haar te moeten föhnen na het wassen en dus automatisch een hekel heb aan haar wassen).
Helaas had ik vrijwel direct daarna een ‘Owjee-hoe-moet-het-nou-toch-met-dat-afstuderen-paniek-moment’, wat inhoudt dat ik een beetje achterloop op het normale afstudeertraject en dus wat later klaar ben dan gebruikelijk. Dat wist ik eigenlijk al vantevoren, aangezien ik mijn stage bijvoorbeeld iets later ben begonnen dan de begindatum van de periode, simpel omdat ik een topstage wilde en geen genoegen nam met tijdschriften verkopen in de Bruna en nog meer van dit soort dingen. En dan is het logisch dat je ietsje achterloopt. Alleen beschik ik blijkbaar over een megatrots of iets dergelijks, waardoor ik elke keer een inner struggeling met mezelf heb wanneer mensen mij vragen of ik nou toch bijna klaar ben met mijn studie en ik uit moet leggen dat het dus nog wel even duurt.
Maar goed, vandaag laat ik mezelf dan maar een beetje in mijn eigen sop gaarkoken. Soms heb je nou eenmaal van die dagen waarop je gewoon lekker depri en zielig wil zijn en verder nergens zin in hebt. Just thank God voor Sex and the City.

Vers van de pers: vriendin R. en ik zijn net enkele minuten terug van ons avondje uit naar het theater. We zijn Bounce gaan zien, waar ik eerder ook al een logje aan wijdde. Bijna hadden we alles moeten missen, aangezien we vanuit Utrecht met het autootje naar Amersfoort tuften, ineens het betreffende theater en de bijbehorende parkeergarage aan de rechterkant van de auto voorbij zagen trekken en vervolgens niet meer terug konden komen naar diezelfde plek – wat ons drie kwartier dwalen door Amersfoort kostte (ik zag zelfs een straat die ‘Teut’ heette – hoe toepasselijk; degene die Amersfoort namelijk heeft ontworpen moet behoorlijk dronken zijn geweest). Uiteindelijk hebben we de hulp ingeroepen van drie kleine meisjes waarvan één schattig exemplaar haar vrije Barbiespeelavond opofferde om ons rennend te begeleiden door het centrum van Amersfoort (we voelden ons net een stelletje pedofielen).
We reden een straat in waar we helemaal niet in mochten en parkeerden op een plek waar je maar één uur mocht staan. Daarom hebben we maar twee bonnetjes van één uur onder de autoruit gelegd, hopelijk zou meneer agent daar begrip voor hebben. Daarna hinkten we snel het theater binnen (ik vanwege mijn nog steeds zere enkel en R. vanwege haar nieuwe stilettohakjes), waar onze reservering (front row tickets! huil!) natuurlijk allang vervallen was. Gelukkig konden we cheap tickets krijgen en zaten we prima op het tweede balkon. Overall views rulen.
De voorstelling was uiteindelijk wel oké. R. en ik kwamen tot de conclusie dat we eigenlijk al teveel dansshows achter de kiezen hadden. Want terwijl het overige publiek ongeveer door de geluidsbarrière brak van enthousiasme bij elke breakdancemove, konden R. en ik alleen het blonde meiske uit de show uitlachen die blijkbaar nog wat ledematen los moet zien te krijgen (al doe ik het haar niet na). Tja, wij worden niet meer warm of koud van een headspin.
Maar al met al was het leuk dinsdagavondvermaak.
De terugreis ging gelukkig een stuk soepeler. Alhoewel: we besloten een andere auto te volgen, zodat we waarschijnlijk wel op de grote weg uit zouden komen. Maar toen onze voorgangers hun rode Twingo stopten, het lampje aan knipten en leesbewegingen gingen maken, realiseerden we ons dat we ook hier geen betrouwbare bron te pakken hadden. Daarom gingen we voor het enige weggetje van de twintig exemplaren dat we nog niet hadden uitgeprobeerd. En wat denk je? Bingo: gelijk op de snelweg. Ik zeg: doe mij een warm bad.

Misschien heeft Materialgirl mij een beetje geïnspireerd met haar geweldige, nieuwe, veelbelovende lay-out, maar ik heb de kriebels. Ik ben de lay-out op Nenz.web-log.nl een beetje zat. Kijk, dat roze met zwart, dat is nog steeds lekker, maar ik ben al die lijnen en vakjes beu. Alleen ben ik nou eenmaal geen kunstzinnig tiepje dat onwijs handig is met photoshop of andere designerprogramma’s, ik schrijf alleen. En daardoor zit het vaak wel in ’t hoofdje, maar komt het anders uit de vingers. Ik ga de komende dagen even broeden op een plan (ideeën zijn welkom), dus als jullie even niks van me horen: i’m thinking! Bye!

No more salsa-dansen for me…

Jeez, ik ben de audiotape die je eerst zag als je mijn logje bezocht, effe helemaal zat. Daarom temporarily eventjes dit mooie plaatje. Zo, dat ziet er weer even fris uit.
Hoest met jullie dan? Met mij gaat het wel oké, op het feitje na dat ik al een paar dagen rondstrompel als een tiener op haar eerste pumps. Alleen ziet het er bij mij allemaal nog een stukje oneleganter uit. What is the case? Ik heb anderhalve maand geleden in een gekke bui een keertje geskate, om ook eens wat aan lichaamsbeweging te doen (volgens mijn vriendje is elke dag shoppend door de stad lopen toch niet echt te vergelijken met een workout). Jaja mensen, op van die wieltjes, ja. En toen ik de skates, geleend van vriendinnetje L. aantrok, had ik al zoiets van: mh, dit zit niet echt comfy. Maar het vooruitzicht naar knetterstrakke billen deed me mijn pijnlijke enkels en voeten als sneeuw voor de zon vergeten. Dit is overigens het leer-moment voor jullie allemaal, want ga nooit ofte nimmer skaten met skates die niet lekker zitten. Daarvan krijg je namelijk na een tijdje last. En als je er dan gewoon stug door mee blijft lopen, zoals ondergetekende, kom je op een dag tot de ontdekking dat het dagelijkse sprintje naar de bushalte toch niet meer zo soepeltjes verloopt. Vorige week kon ik mijn funny walk nog wel verbloemen (picture this: ik, strompelend door de school, beland aan bij de mediatheek waar rijen tikkende studenten me aan zitten te gapen, ready om er -zodra ik buiten gehoorafstand ben- op los te roddelen. Wat doe je dan als meisje? Juist ja, je doet net alsof er niks aan de hand is met je pijnlijke enkel en voet en stapt gewoon stoer door op je onderdanen. Waarna je -zodra je uit het zicht bent- achter een plant gaat staan huilen van de pijn), maar nu kan ik toch echt niet meer anders dan strompelen. Ik heb het idee dat er bij elke stap die ik zet, van die sterretjes rond mijn been te zien zijn, zoals in strips.
Maar goed, nadat mijn tutor me er op attendeerde dat er ook zoiets bestaat als een huisarts, besloot ik de mijne vandaag dan toch maar te bellen. En uiteraard was die op vakantie, waardoor ik werd doorverbonden naar een andere arts. Daar kreeg ik een chagarijnige receptioniste aan de lijn. Toen ik mijn verhaal had gedaan, zei ze: “Nou, als je er al anderhalve maand mee rond hebt gelopen, kun je net zo goed wachten tot je huisarts volgende week dinsdag weer terug is, jaaaa?”
Ik voelde me daardoor natuurlijk hartstikke schuldig dat ik met mijn luttele enkelprobleempjes had geprobeerd om de felbegeerde wachtkamerplek van zieke, arme kindertjes en bejaarde vrouwen op sterven in te nemen en legde me er maar bij neer.
Gelukkig werkt mijn moeder op een huisartsenpraktijk en vroeg ze, na mijn voet en enkel te hebben geanalyseerd, daar even rond wat er met me aan de hand zou kunnen zijn. Daar dachten ze dat de pezen in mijn voet en enkel waarschijnlijk ontstoken zijn. Advies: beentje omhoog op een kussen, koelen met ijs en vooral veel rust geven.
Heb ik eindelijk een excuus om mijn huiswerk niet te hoeven maken…

Laura, de vriendin van mijn broertje, is een waar tekentalent. Zo tekende ze in enkele minuten deze mooi lady voor me. Vind je ‘m niet te gek?! Daarom: applaus voor Laura!

Ik kan alleen maar even snel wat aan jullie kwijt, er wacht namelijk nog een Fancy-artikel op me om afgemaakt te worden, maar ik móest jullie gewoon even mijn nieuwe Nenz-riem showen. Hier issie dan. Behoorlijk p.i.m.p. dacht ik zo. Ja, ik ben er in mijn nopjes mee. Gwen zou trots op me zijn, als ze van mijn bestaan af zou weten.
Ander nieuws is dat ik morgenavond naar de opnamen van Varalive ga. Ja, die verschrikkelijke show met die verschrikkelijke Dolf en die verschrikkelijke Claudia. Het wordt vast verschrikkelijk. Maar goed, het moet, het moet, want het is voor school.
Nog een feitje: vandaag is mijn werkstuk voor Student Aan Zet 2 (lees: slopend traject waarbij je een soort vak voor jezelf uit moet zetten, wie verzint dat nou?) goedgekeurd! Zes neue studiepuntjes erbij! Nu alleen nog maar de module tv-format afhandelen en dan heb ik al mijn punten om legally te kunnen afstuderen.
Okee, genoeg gekletst, aan het werk maar weer. Tot gauw!

Nietsvermoedend lag ik vanochtend in mijn bedje te ronken, toen ik ineens wakker werd en tegen het grote hoofd van mijn broertje aankeek (hij heeft weliswaar een groot hoofd, maar hij is ook heel lang, dus ga nu niet denken dat mijn broertje tot de coneheads behoort ofzo). Enkele reanimatieminuten later zei hij: “Nens, het is moederdag! We moeten een ontbijtje maken!” Ik wist niet wat ik hoorde! Al bijna 18 jaar lang heb ik hem iedere moederdag wakker moeten zien te krijgen door als een gek op zijn bed te staan springen, aan zijn armen te lopen trekken en zijn stereo op volume 20 te zetten. Ik zweer het je, hij wordt nog geeneens wakker als er een meteoriet naast zijn bed landt. En nu stond hij om half acht aan mijn armen te trekken. Het moet niet gekker worden.
Afijn, nadat we mams uit de keuken hadden ontvoerd (helemaal zo’n vroege vogel), gingen we aan de slag en maakten we een gezellig ontbijtje voor haar. Cliché, cliché, i know. Maar ze was er blij mee.
Vanavond gaan we met de hele familie uit eten. Niet voor moederdag hoor, maar omdat mijn moeders (ja mijn moeders) oma jarig is. Volgens mij is ze inmiddels 93! Gelukkig gaat vriendjelief ook mee, om me te steunen tijdens het familiediner. Dat scheelt. Nou, verder moet ik me vandaag maar een beetje opladen, want morgen begint mijn schoolweekje weer. En het belooft flink stressy te worden. Zo moet ik gaan filmen in Utrecht, heb ik volgende week een pitch (presentatie) en moet ik toch echtechtecht af gaan studeren. Tsjonge. Gelukkig is daar Bounce, waar ik volgende week naartoe ga. Leuk vooruitzicht. Fijne sunday everyone!

Ow en wat ik nog wilde zeggen; ik ga zo’n riem als hieronder staat kopen! Ik heb lang moeten overdenken of het niet te Pimp Daddy is als ik met ‘nenz’ in fonkelende zilveren steentjes op mijn buik loop, maar toen ik zag dat Gwen haar versie weer omhad in de clip van Hollabackgirl, was ik om. Om met 50cent te spreken: “Cause i’m a motherfucking P.i.m.p.” Haha!