Weirde weekends? Oui; ook in het leven van NEnz. De meest maffe gebeurtenissen, openbaringen en verschijnselen van het afgelopen wochenende onder het kopje ‘NEnz’s Weird Weekends’ (geïnspireerd op de reeks  van mijn favoriete documentairemaker: Louis Theroux): 

Mee naar de TMF Awards in Rotterdam in de kielzog van theFringe. Daar backstage bradend in de volle zon als een kip aan een rotisserie gezien wat de invloed kan zijn van een groep halfblote donkere dansers op 16-jarig publiek (ik heb nu nog een piep in mijn oor van het hysterische gegil), hoe Yes-R, Goldy, Alain Clark, Ilse de Lange en consorten er van dichtbij uitzien en waarom ik nooitnooitnóóit naar evenementen à la de TMF Awards ga. Daarbij ook nog kleine persoonlijke drama’s overleefd, zoals a) wat te doen als de design zonnebril van vriendlief van het podium af valt in de donkere grochten van de coulissen b) hoe overleef ik een concertzaal van 50 graden en c) trek je dure fotocamera bij dit soort gelegenheden altijd een waterproof omhulsel aan, want er zijn altijd gekken die met water gaan gooien.

Onderweg terug naar de auto nog een groep in zusteruniform met jarretells gestoken Coca Cola-meisjes en hoogblonde dames in lichtroze glimbikini’s gepasseerd (en het was niet dat er ergens een zwembad in de buurt was o.i.d.), vriendlief’s ogen afgeplakt, een blinde vriendlief richting de auto gegidst, plaats genomen in een auto die op dat moment in een soort kokende magnetron op de hoogste stand was veranderd en met een noodgang door naar de barbecue van een jarig nichtje aan de andere kant van het land, alwaar we koude hamburgers hebben gegeten (mijn tante wist niet hoe de gloednieuwe magnetron werkte en bood nog heel lief aan om de oven dan maar aan te zetten – maar aangezien haar armen op dat moment voor onze ogen ronddansten als sappige kippenpoten, besloten we dan maar meteen aan te vallen op het koudgeworden buffet).

Tot de conclusie komen dat er elke (!) ochtend een kerkhof van dode groene vliegjes op het aanrecht ligt. Waarom? God mag het weten. Misschien komen ze af op de geur van de ananas die staat te rijpen en sterven ze daarna van de hitte. Of van het verlangen naar ananas. Het leven van een groene vlieg gaat blijkbaar niet over rozen.

Katy Perry zien optreden tijdens Rock Werchter, op teevee, me even later realiseren dat het niet Katy Perry is maar een ERNSTIG op Katy Perry-lijkende Lily Allen (enige South Beach-dieetsessies, tripjes richting Katy’s kledingkast en aangemeten boblijnen later). De échte Katy was ook leuk, want ondanks dat haar muzak mij eigenlijk niets doet, heb ik wel een kleine girl crush on Katy. She rocks! Enfin: er werd in het publiek gezocht naar een ‘cherry chapstick’, er waren grote roze flamingo’s en Katy had weer een pakje aan van het allercuteste soort. Kortom: eye-candy.

Who’d Have Known – Lily Allen