Zaterdagmiddag reisden vriendlief en ik af naar Antwerpen, speciaal voor een concert dat daar die avond zou gaan plaatsvinden. Lang verhaal, maar het ging om de Amerikaanse zanger José James die daar optrad samen met de Belgische pianist Jef Neve, die met een nieuw, bijzonder project allemaal Amerikaanse standards spelen. Van het genre “When I fall in love”, “For all we know”, “Tenderly” (zakdoeken paraat dus); u kent dat wel. En dat repetoire kan onze oortjes wel bekoren. We gaan wel vaker naar Antwerpen, maar kwamen nu terecht in een wijk waar we nooit eerder waren geweest. Quelle cultuurshock!

Omdat ik na die lange rit natuurlijk weer met samengeknepen knieën en een op knappen staande blaas zat, rende ik meteen een Libanees eethuis in alwaar ik wat vreemd werd aangekeken maar wel van het toilet gebruik mocht maken. De opluchting was groot. Heb trouwens altijd al eens Libanees eten willen uitproberen, maar dat terzijde. Later vonden we als een soort fata morgana tussen de waterpijpdealers ineens een gezellig Eco-café met serveersters op Allstar-gympen. Na daar een biologische rechtsdraaiende pasta te hebben gegeten met een appel-kers Looza togen we naar de Roma; de concertzaal van die avond.

Wát een gebouw! Enig speurwerk leert mij dat deze venue uit 1982 stamt, maar het had niet misstaan in het Romeinse Rijk. Oude zuilen, barokke balkons, een imponerend ornament aan het plafond en bijzondere muurschilderingen; daar bevind je je niet elke dag tussen. Over die muurschilderingen gesproken: ik heb daar vol bewondering naar zitten kijken, niet wetende (dat leert Google mij nu) dat het een tafereel uit Ben Hur betrof. Gezien het enorme Ben Hur-trauma dat ik bezit (ik had vroeger een leraar Geschiedenis die te lui was om elke les uitleg te geven en die ons daarom tot in den treure naar Ben Hur liet kijken; iets waar ik met mijn tere kippenzieltje helemaal niet tegen kon) is het maar goed dat ik deze informatie achteraf krijg en niet ter plaatse, want dan was ik waarschijnlijk van zo’n mooi balkonnetje gesprongen.

Enfin; het is me wel wat, zo’n concert in het Belgische. Want ik heb me nog nooit in een publiek bevonden waarin zó veel alcohol genuttigd werd (en in het kielzog van theFringe heb ik menig plek bezocht die bruiste van het bier) tíjdens het concert. Om me heen zaten Belgen met enorme ‘bollekes’ gevuld met bier, er werden hele flessen wijn aangerukt en iedereen zat vrolijk met een groot glas in de handen te schaterlachen. Ik zat nog even te wachten op de eerste laars met bier die binnen zou worden gedragen, maar die bleef jammergenoeg uit.

En het optreden? Ah, dat was heel, heel mooi. Maar het imponerende gebouw, en al die dronken Belgen maakten het natuurlijk pas écht memorabel. 

Hou je ook wel van zwoel gecroon met een fijne piano erbij? Check de Myspace-page van José James.

Gee baby ain't I good to you – José James & Jef Neve