Gisteren leerde ik een meisje kennen dat me niet meer heeft losgelaten. Online las ik over de – nu – 19-jarige Essena Oneill. Een ster aan het blogfront; iemand met meer dan een half miljoen volgers op Instagram, Youtube en aanverwante social media. Ze sleepte er een modellencarriere uit, mocht naar Los Angeles en verdiende bakken met geld, simpelweg met het posten van een foto op Instagram, waarbij ze een topje of een broek droeg van een sponsor. Daarvoor verdiende ze soms wel 2000 dollar per foto. Essena maakte de droom van heel veel jonge meisjes waar. Maar all that glitters is not gold, zo ontdekte Essena.

“Without realising, I’ve spent the majority of my teenage life being addicted to social media, social approval, social status and my physical appearance. Social media, especially how I used it, isn’t real. It’s a system based on social approval, likes, validation in views, success in followers. It’s perfectly orchestrated, self-absorbed judgement.”

Dus wat deed deze dappere Aussie? Ze doekte haar social media-accounts op en daarmee haar carrière als model. Ze heeft sommige foto’s op Instagram voorzien van een waarschuwing: dit was er voor nodig om dit shot te maken. Bovendien startte ze de website ‘Lets Be Game Changers‘ en probeert ze jongeren te inspireren om weer tot leven te komen en vanachter hun computer/smartphone/tablet vandaan te kruipen, om hun passies, dromen en idealen na te jagen in plaats van een leven dat draait om uiterlijk vertoon.

Essena schrijft op haar site: “The point is, I don’t have all the answers or solutions or ideas. But I do know this; I no longer want to spend hours and hours of my time scrolling, viewing and comparing myself to others. I want to do something, anything, something radical, something a little different. I want to use my imagination, my individual mind, my unique take on this world. I want to research more into stuff that truly matters. LET’S TALK ABOUT REAL STUFF AND REAL PEOPLE. LETS BE GAME CHANGERS.”

Eerst keek ik een beetje sceptisch naar het filmpje van Essena, waarin ze vertelt wat er volgens haar mis is met social media. Want natúúrlijk wist ik dat het stukje dat mensen laten zien op social media van hun leven, niet hetzelfde is als hun echte leven. Dat er zoiets als Photoshop bestaat. En dat veel mensen uren bezig zijn om de perfecte Instagram-foto te maken. No need to be dramatic about it.

Ik wist het. En tóch betrap ik mezelf erop dat ik hele Pinterest-borden met onhaalbare droomwerelden creëer waar mooie mensen in figureren, plaatjes van mooie interieurs en mooie spullen aan mijn inspiratiemuur hang, acute FOMO krijg als ik op zaterdagavond op de bank hang in een onflatteus huispak en op Facebook zie wat voor leuke/spannende dingen mijn leeftijdsgenoten allemaal aan het doen zijn of wat een schijnbaar leuk leven mijn Instagram-vrienden hebben (en wat een leuke kleren). Ik wéét dat dat niet is waar het om gaat in het leven, en dat het maar een klein stukje is dat we te zien krijgen, vaak opgeleukt met een filtertje, en toch lijkt het soms alsof de hele wereld om ons heen zo is. Want iedereen doet het. Het is de wereld die we met z’n allen creëren en in stand houden. Ook ik. Misschien is het omdat ik jarenlang heb geschreven voor tienerbladen, maar ik maak me soms best zorgen om de generatie van jonge meisjes die nu opgroeit in een wereld vol selfies en perfecte plaatjes van perfecte mensen met een perfect figuur.

En juist daarom vond ik het heel verfrissend dat een jong meisje – iemand die waarschijnlijk nooit een leven zonder internet heeft gekend (als ik met generatiegenoten onder elkaar ben, verzuchten we weleens dat het ook fijn is dat we nog weten ‘hoe het vroeger was’, toen we nog konden ademhalen zonder smartphone op zak. Als je ‘m nu eens vergeet, voel je je net een oermens die aan de stand van de zon moet zien hoe laat het is/of je een jas aan moet en zo ja: welke/hoe je je plaats van bestemming moet vinden) – tot dit inzicht kwam en dat niet alleen déélt, maar ook besluit dat dat niet het leven is dat zij wil leiden. Dat er zo veel meer is in het leven dan avonden lang naar een scherm staren. Naar dingen die niet ‘echt’ zijn, notabene.

Natuurlijk is er niks mis mee om af en toe een selfie te plaatsen, of om naar mooie plaatjes van mooie mensen in mooie kleren te kijken online, maar laten we niet vergeten dat schoonheid niet het hoogst haalbare is om na te streven in het leven. Er mooi uitzien, een waanzinnig mooi huis hebben, de perfecte foto’s op je social media hebben; het lijkt allemaal garant te staan voor geluk, maar dat is niet zo. Oma zei het al: geluk vind je niet in uiterlijkheden, noch in je social media-profiel. Geluk vind je om je heen, in de connectie met de mensen in je omgeving, in de dingen die je doet, de dromen die je hebt, de doelen die je nastreeft, je kloppende hart en je levenslust die je aanmoedigen om die dingen te doen die zorgen dat je het gevoel hebt dat vuurwerkpijlen de lucht in schieten, strijkorkesten aanzwellen en je overspoeld wordt door een warm, belachelijk lekker gevoel van levendigheid, liefde en dankbaarheid (en die momenten kennen we gelukkig allemaal).

Hieronder het filmpje waarin Essena vertelt waarom ze stopt met social media:

Ik hoop dat Essena veel jonge mensen gaat inspireren om het beste uit zichzelf te halen. En dat we straks een generatie van stoere, slimme meiden hebben die weten hoe ze hun hersens, hun talent en hun passie moeten gebruiken.