NEnz

Dat het vervelend zou zijn, dat had ik vantevoren wel bedacht. Maar dat het zó erg zou zijn… dat had ik niet gedacht. Ah gut, mijn arme lieve katertje kwam afgelopen maandagavond thuis van zijn operatiedagje bij de dierenarts en wist niet hoe hij het had. In de auto werd hij al helemaal gek in zijn reismand en besloot hij een stukje hoofdschudden uit te voeren waarvan het gemiddelde Slipknot-bandlid alleen maar kan dromen. En toen hij vrij werd gelaten uit zijn Guantanamo Bay-kooitje, bleek de verdoving nog niet te zijn uitgewerkt, waardoor hij door het huis zwalkte en de roze flamingo, zijn etensbakje, een lamp en een gieter omverliep. En dan moet je net onze kat hebben: die schrikt al van een vallend blad. Bovendien heeft hij de opmerkelijke gave om, zodra je ook maar iets van een deken of handdoek over zijn rugje legt, achteruit te gaan lopen. En met zo’n kap om zijn hoofd deed hij een paar uur lang ook niets anders dan de moonwalk.
De enige manier om hem ervan te weerhouden te trillen als een rietje, was om hem op schoot te nemen en vervolgens langs zijn ruggengraat te masseren met een houten massage-popje. Na drie kwartier had ik wel RSI-achtige verschijnselen, maar lag meneer mooi lekker te ronken op mijn schoot.

Helaas veerde hij even later weer overeind toen er iemand opstond van de bank en begon het hele circus weer. Toen het dan ook bedtijd was, wisten we niet zo goed wat we met hem aan moesten. Ik offerde me al op om beneden te blijven slapen, bij hem, maar meneer besloot juist op dat moment dat hij er wel klaar voor was om de trap naar boven te nemen. Overigens wel met horten en stoten; zo nam hij de hele slinger kerstkaarten (ja ik weet het, we zijn een beetje laat) mee aan zijn kap en moesten wij hem begeleiden.

Eenmaal boven aangekomen, liep hij steeds zo gevaarlijk dicht langs het trappengat te zwalken, dat wij dachten dat hij er op een gegeven moment in zou vallen. Daarom besloot ik mijn kamer om te toveren tot kattenwalhalla; dekentjes werden zorgvuldig geplooid, de kattenbak werd er neergezet en ik haalde zijn brokjes en water van beneden naar boven. Net toen ik klaar was, besloot Teigetje echter dat het bed van mijn ouders véél prettiger lag. En vleide hij zijn kattenbillen daar neer. Waarop hij midden in de nacht wakker werd en bij ons ging lopen spoken. Ik dacht nog dat hij misschien dorst had, en zette hem – zoals hij altijd zo leuk vindt- in het bad neer en liet de kraan druppen. Kitty Cat echter, wist niet wat hem overkwam met die kap om in het bad en sprong uit het bad, waarop hij drie waxinelichthouders en een rits douchegels omverstootte en het hele huis in één klap wakker was.

Goddank lijkt Zijne Koninklijke Hoogheid nu meer gewend te zijn aan zijn kap en de hechtingen onder zijn ogen en heeft hij de hoop opgegeven om ooit nog naar buiten te mogen (de eerste drie dagen lag hij in afwachting op de deurmat).
Nu maar hopen dat hij over zes dagen weer ons oude, vertrouwde katertje is.

La Musica: Seven Nation Army – Alice Russell (White Stripes cover)