NEnz

Ik heb de laatste tijd een ontzéttende behoefte aan nieuwe schoenen. Het is een onrust die zich van mij meester maakt. Maar waar ga ik mijn glazen muiltjes in godesnaam vinden? Zie: schoenen & ik is niet zoiets als Carrie & Manolo's. Ik ben geloof ik een van de weinige vrouwen op deze planeet die niet van schoenenwinkels houdt. Ik hou wel van schoenen, mits natuurlijk het perfecte, voor mij geschapen paar, maar ik krijg geen versnelde hartslag van het principe van schoenenkopen. Sterker nog, daar ligt een klein trauma aan ten grondslag. Denk: ervaringen als een uur voor het schoolgala nog een paar nette maar-niet-te-truttige schoenen moeten vinden voor onder mijn lange zwarte galajurk en dan ook nog in maat 41 – hels!. Jarenlang heb ik bijna alleen maar sneakers gedragen, maar inmiddels weet ik – gelukkig – ook de afdeling damesschoenen te vinden. En ik wiebel tegenwoordig ook al – als ik mij erg heldhaftig voel – rond op pumps en sleehakken. Jaja, de evolutie van NEnz & schoeisel!

Met schoenen ben ik bovenmatig kritisch, wat het er natuurlijk niet makkelijker op maakt. Ze zijn het helemaal, of ze zijn het helemaal niet. En samen met die schoenmaat 41 is dat een gevaarlijke combinatie. Daarom hap ik ook altijd maar direct toe als ik eenmaal een paar schoenen vind dat ik én leuk vind en dat dan ook nog eens in mijn maat verkrijgbaar is. Het is immers zo'n zeldzaamheid, dat je simpelweg wel van de situatie gebruik móet maken (dit principe pas ik trouwens ook toe op minder zeldzame situaties als de perfecte tas, het perfecte jasje, etc.). Bovendien wil ik niet ooit weer met klotsende oksels staan te panieken in een schoenenzaak omdat ik nú een paar zwarte pumps nodig heb. Dan liever van tevoren een bescheiden collectie opbouwen voor je-weet-maar-nooit.

De schoenen hierboven zijn helaas godsallahjezus duur, en dan wint mijn financiële geweten het toch van mijn hart. Ze zijn van de hand van designer Harumi Muto en kosten maarliefst 413,- euro. Maar mooi, o zo mooi.

Wake up everybody – John Legend & The Roots